Een huwelijksovereenkomst
Een huwelijksovereenkomst is een akte die de notaris opstelt. In die overeenkomst regelen de (toekomstige) huwelijkspartners hun huwelijksvermogensrecht.

Wat kan een koppel doen met een huwelijksovereenkomst?
- De financiële gevolgen van hun
huwelijk
Een wettelijk geregelde levensgemeenschap van twee personen (ongeacht het geslacht) met o.a. gevolgen voor de onderhoudsplicht, rechtshandelingen en nalatenschap.
Het huwelijk wordt afgesloten voor de ambtenaar van de burgerlijke stand.
Getrouwde koppels zijn verplicht elkaar te helpen en elkaar het nodige te verschaffen.
ten opzichte van elkaar vastleggen; - De eigendom van goederen bewijzen;
- Bepalen hoe de goederen beheerd zullen worden.
Sluit een koppel géén huwelijksovereenkomst, dan valt het automatisch onder het
wettelijk stelsel
Elk gehuwd paar is onderworpen aan een huwelijksvermogensstelsel. Als een koppel geen huwelijksovereenkomst sluit, zijn ze automatisch onderworpen aan het wettelijk stelsel. Het belangrijkste kenmerk van dit stelsel is dat de inkomsten van beide echtgenoten in één gemeenschap komen.
Met een huwelijksovereenkomst kunnen echtgenoten hun wettelijk stelsel “verfijnen” of kiezen voor een ander stelsel (bijvoorbeeld scheiding van goederen).
. Dat betekent onder meer dat de goederen en inkomsten van de partners automatisch in een gemeenschappelijk en eigen vermogen worden verdeeld.
Een huwelijksovereenkomst opstellen is niet verplicht. Veel koppels maken er trouwens geen gebruik van omdat ze zich perfect kunnen vinden in de regels van het wettelijk stelsel.

Waarom voor een huwelijksovereenkomst gaan?
Soms wil een (toekomstig) echtpaar dat er andere regels van toepassing zijn op hun huwelijksvermogen.
Denk maar een ouder, kinderloos koppel dat elkaar maximaal wil beschermen en alles aan elkaar wil nalaten. Zij kiezen misschien voor het stelsel van de “algehele gemeenschap”. Of een koppel waarvan één of beide partners een zelfstandige activiteit uitoefenen … zij willen misschien al hun goederen (en eventuele schulden) absoluut gescheiden houden en verkiezen daarom misschien net een stelsel van “scheiding van goederen”. Ook nieuw-samengestelde gezinnen wensen vaak alles gescheiden te houden.
Men kan immers het wettelijk gemeenschapsstelsel behouden, maar verfijnen door bepaalde clausules toe te voegen.
Denk bijvoorbeeld aan een koppel waarvan één van de partners de eigenaar is van een bouwgrond. Indien het koppel op de grond wil bouwen, kan het raadzaam zijn om een huwelijksovereenkomst op te stellen. Zo kan de bouwgrond ingebracht worden in het gemeenschappelijk vermogen van het koppel. Samen bouwen op de grond waarvan slechts één van de partners eigenaar is, houdt immers bepaalde risico’s in.
Koppels mogen clausules toevoegen om een stelsel te verfijnen, maar ze mogen niet aan de essentie van het stelsel raken. Iemand met een wettelijk stelsel zal bijgevolg wel via een huwelijksovereenkomst één en ander kunnen bedingen. Maar de essentie (het idee dat alle goederen waarvan niet kan bewezen worden dat ze niet “eigen” zijn, automatisch gemeenschappelijk zijn) daar kan niet aan geraakt worden. Kan het koppel zich daarin niet vinden, dan moet het kiezen voor een ander stelsel.